Het is eind 2005. Net terug uit Afrika nemen we onze intrek in ons eigen huis in Leeuwarden. Tijdens onze tropenjaren hadden het huis verhuurd. Het is fijn om een vertrouwde plek te hebben om naar terug te keren. Maar we vertrokken uit dit huis in 1998 met z’n tweeën. We komen terug met z’n vijven. Dan is het toch wel klein. We bedenken een plan om de bijkeuken uit te bouwen met een werkkamer in de tuin. We vragen zelfs offertes op. Het blijkt nogal duur uit te vallen en het levert eigenlijk ook niet veel extra ruimte op.
Op zoek naar een ander huis. Liefst eentje waar niet veel aan hoeft te gebeuren; we hadden immers al aardig geklust in dit huis voor we naar de tropen gingen! We kijken in ook andere wijken. We gaan hier en daar binnen kijken. Coornhertstraat, Peter Lastmanstraat, Emmakade. Maar het is het steeds niet. We lijken toch wel aan onze buurt gehecht. Het pand drie deuren verderop staat al een tijdje te koop, maar we weten dat daar zo veel aan moet gebeuren dat het niet in ons opkomt om te gaan kijken. Onder het mom van ‘je weet maar nooit’ gaat Marjan op een dag naar binnen. ’s Avonds zegt ze niet meer tegen mij dan: “Ik zeg niks, maar ga zelf kijken”. Diezelfde avond zijn we het er over eens: het is een berg werk, maar het huis én de plek is precies wat we zoeken. Pand uit 1905 met mooie hoge kamers ensuite, zonder ensuitedeuren, maar met prachtige plafonds! Grote tweede verdieping met brede dakkapel en geweldig uitzicht! Ruime bijkeuken en garage met toegang naar de zijstraat. Tegenover het Rengerspark en de Oude Begraafplaats.
Op Bevrijdingsdag 2007 is de koop rond en op 1 november begint het grote klusavontuur dat tot op de dag van vandaag (en de komende jaren) doorgaat. “Wanneer is het klaar?” krijgen we vaak te horen. Geen idee. Maar we hebben inmiddels wel door dat het steeds bezig zijn met verbeteringen en het mooier maken juist de lol is van het wonen in zo’n mooi oud pand als dit!